Αθήνα, αμόκ του παράλογου!
Πόλη τυφλή, χαμένη παρτίδα ενός όχλου εθισμένου στην μπόχα σάπιων φρούτων...
Αθήνα, όμηρος ενός συφερτού που αναπνέει και σκέφτεται αεροστεγώς συσκευασμένος στο καυσαέριο, στο μίσος βυθισμένος...
Αθήνα, θλιβερό εγγόνι ενδόξων συγγενών, παραπαίδι της παρακμής...
Αθήνα μακρινή πατρίδα, γλυκειά ανάμνηση, ζωντανή νεκρή...
Για μια ακόμα φορά σύρθηκες από τον νταβατζή σου σαν τσούλα απ΄τα μαλλιά, εκεί στην "πιάτσα" του Αττικού Ουρανού, εκεί στο Πορνείο του πρώην Ιερού Βράχου...
Μανούλα Αθήνα, μητριά Αθήνα, φτωχή γριά Ιοκάστη βιασμένη από τους Τύρρανους γιούς σου, πέθανε επιτέλους να ησυχάσεις!
Ακόμα αχολογούν οι μπότες του μίσους στους βρώμικους δρόμους της πρωτεύουσας. Άντε να σκαρώσουμε μια ιστορία πριν ξεβάψουν από κόκκινο οι εικόνες της φρίκης και γίνει ο πόνος του κυνηγημένου ασπρόμαυρος καπνός...
Ας τον πούμε Χασάν. Θα μπορούσε να λεγόταν και Γιώργος, Νίκος, Παύλος, οποιοδήποτε άλλο ελληνικό, βυζαντινό, εβραϊκό ή ευρωπαϊκό όνομα, αλλά θα τον ονομάσουμε καλύτερα Χασάν. Έχει ιδιαίτερη σημασία να σε λένε σε μια χώρα σαν την Ελλάδα Χασάν. Εκεί που ένας Γιώργος χάνεται στην απέραντη θάλασσα της ανωνυμίας, το Χασάν σε φέρνει με ταχύτητα φωτος αυτόματα, σε εξέχουσα, αν και όχι και τόσο περίοπτη θέση, ακριβώς απέναντι από το Εμείς!
Χασάν λοιπόν το όνομα του ήρωα της ιστορίας που ακολουθεί, άντε να δούμε που θα μας πάει η καρδούλα μας σήμερα....
Ο Χασάν μας είναι ένας καθώς πρέπει Χασάν. Μα είναι δυνατόν, θα αναρωτηθεί τώρα η "σιωπηλή συντριπτική πλειοψηφία". Γίνεται Χασάν και καθώς πρέπει; Φυσικά γίνεται! Αν δεν τον γνωρίζεις, αν δεν έχεις παρτίδες μαζί του, αν δεν τον έχεις δει ποτέ, έχει όλα τα προσόντα να ανταποκριθεί επιτυχώς στον τίτλο αξιολόγησης "καθώς πρέπει". Όχι 100%, δεν γίνονται αυτά, αλλά μπορεί να πλησιάσει κάποιο αξιοπρεπές ποσοστό αποδοχής. Ίσως 60%, μπορεί και 70%. Αν μάλιστα δεν είναι και...φανατικά μελαμψός και δεν φοράει τίποτα κελεμπίες, μπορεί να απογειωθεί μέχρι και τα 80%!
Ο Χασάν της ιστορίας μας είναι κάτι σαν πρότυπο Χασάν: Λίγο μελαμψός, απόλυτα ευρωπαϊκά ντυμένος, μορφωμένος, καλλιεργημένος, γλωσσομαθής, δηλωμένος, ασφαλισμένος, φορολογούμενος, απεξαρτημένος από θρησκείες, πολιτικοποιημένος αλλά όχι φανατισμένος, αλληλέγγυος, ευχάριστος, δημοφιλής. Κατέχει την γλώσσα της χώρας που επέλεξε να ζήσει σαν ντόπιος, μένει σε μια ιδιαίτερα καλή περιοχή που δεν έχει καμμία σχέση με γκέττο, εργάζεται και ζει μαζί και μέσα στην κοινωνία.
Ο Χασάν κάνει κάποτε οικογένεια, παιδιά, κάνει καριέρα, κάνει φίλους. Τα χρόνια περνάνε, η νέα του πατρίδα αρχίζει να ψιλοπαλεύει με την παλιά, για την γλώσσα που χρησιμοποιεί στην σκέψη του, την γλώσσα που μιλάει στα όνειρά του. Ο Χασάν χάνει την αρχική εξωτική αίγλη του και μετατρέπεται πια σε καθεστώς.
Και έρχεται κάποτε μια μέρα, Σάββατο για την ακρίβεια, που έρχονται ξαφνικά τα πάνω κάτω! Σηκώθηκε αργά εκείνο το πρωΐ, κατά τις έντεκα. Είχε βγει με φίλους το βράδυ της Παρασκευής και είχε γυρίσει σχεδόν ξημερώματα στο σπίτι. Καθώς βάζει την μηχανή του καφέ να του ετοιμάσει έναν γαλλικό, βλέπει το πακέτο των τσιγάρων αδειανό. Δεν πάει φυσικά καφές χωρίς τσιγάρο, κι΄ας σε λένε όπως νάναι. Ακόμα και Χασάν.
Βάζει λοιπόν μια αθλητική φόρμα και κατεβαίνει να αγοράσει τσιγάρα. Πέντε λεπτά με τα πόδια το κέντρο της πόλης, ας πάω μέχρι το περίπτερο που φέρνει και εφημερίδες από την πατρίδα, σκέφτεται. Έντεκα και πέντε, έντεκα και δέκα, κάπου εκεί. Λιακάδα, χαρά Θεού, κόσμος στον δρόμο σαν μυρμήγκια, ψώνια, σουλάτσα, ζωή.
Φτάνει έξω από το Δημαρχείο και πάει να περάσει τα φανάρια εκεί που αρχίζει ο πεζόδρομος, όταν βλέπει ξαφνικά δυό παράξενους τύπους να βαδίζουν....προς το μέρος του!
Θα πείτε τώρα, μα όταν βαδίζεις σε κέντρο πόλης με κίνηση, όλοι που έρχονται από απέναντι, βαδίζουν προς το μέρος σου.
Δεν έχετε ιδέα! Δεν έχετε ιδέα γιατί δεν διατελλέσατε ποτέ Χασάν, Όχι ότι ήταν ο Χασάν της ιστορίας μας προετοιμασμένος για ένα τέτοιο συναίσθημα, η ...ιδιότητα Χασάν και μόνο όμως αρκεί! Δυό άγνωστοι τύποι μέσα στο πλήθος... Μέτριο ανάστημα, άσχημες φάτσες, μακρυά μαλλιά. Παλτά στρατιωτικά, χακί παραλλαγής, κουμπωμένα -αν και λιακάδα - μέχρι πάνω. Μάτια παράξενα, μάτια θολά, πεθαμένα βλέμματα!
Ο Χασάν ξύπνησε με την μία! Άρχισε να οπισθοχωρεί αργά αργά χωρίς να τους γυρίσει την πλάτη. Ακολούθησαν τον βηματισμό του! Μα δεν μπορεί, δεν είναι δυνατόν, σκέφτηκε και άλλαξε πεζοδρόμιο για να βεβαιωθεί. Άλλαξαν πεζοδρόμιο κι΄αυτοί! Αποκλείεται! Να αλλάξω άλλη μια φορά πεζοδρόμιο για σιγουριά! Αλλάζουν πεζοδρόμιο! Βάζει την πλάτη σ΄ έναν τοίχο και τους αφήνει να περάσουν. Η καρδιά πάει να σπάσει! Προσπερνάνε αργά. Μετά από πέντε μέτρα σταματάνε και ψυθιρίζουν μεταξύ τους κάτι. Ήρεμα, χωρίς βιασύνη.
Γειά σου βρε Χασάν, ακούει να του φωνάζει εύθυμα μια φωνή από πίσω. Γυρίζει. Μια φίλη. Ντόπια. Γυρίζει την πλάτη του στους δύο αγνώστους και της δίνει το χέρι. Εκεί την βλέπει ξαφνικά να αρχίζει να τρέμει! Στα ορθάνοιχτα μάτια της ζωγραφισμένος ένας απίστευτος τρόμος, πανικός! Γυρίζει κυριευμένος από τον ίδιο πανικό. Οι δύο άγνωστοι έχουν τραβήξει μέσα από τα παλτά τους δύο τεράστια μαχαίρια με εγκωπές που θύμιζαν ξιφολόγχη και βάδιζαν προς το μέρος του! Τα πρόσωπά τους δύο απίστευτα ζωώδεις γκριμάτσες μίσους!
Τρέξε Χασάν, ουρλιάζει υστερικά η φίλη! Και ο Χασάν τρέχει! Πίσω του τρέχουν οι δύο άγνωστοι. Μέσα στο κέντρο της πόλης! Σάββατο μεσημέρι! Ζιγκ ζαγκ ανάμεσα στους διαβάτες. Τους ντόπιους..
Τρέξε Χασάν χωρίς άλλη σκέψη! Ξέχνα τα πάντα Χασάν και τρέξε για την ζωή σου. Η πόλη εξαφανίζεται, ο κόσμος χάνεται, η ώρα σταματάει και η μέρα βυθίζεται μέσα σε ένα σκοτεινό τούνελ με μια μικρή φωτεινή έξοδο στην άλλη άκρη της γης. Το βουϊτό του κόσμου σβήνει μέσα στο ξέφρενο ποδοβολητό που λες ότι πάλλει για λογαριασμό της καρδιάς.
Τρέξε όπου νάναι Χασάν! Δεξιά, αριστερά, ίσια, εκεί που έχει κόσμο! Μην μπαίνεις σε κλειστό χώρο, τρέξε! Οι αισθήσεις μηδενίζονται, ο πλανήτης παύει να υφίσταται. Μόνο ο άγριος τρόμος και το ποδοβολητό τριών ανθρώπων δίνει στην πόλη υπόσταση και μορφή. Μια ματιά πίσω απ΄τον ώμο μέσα στο τρελλό σπριντ του πανικού, ναι δυό μέτρα πίσω είναι ακόμα: Πιό γρήγορα Χασάν!
Μπροστά από το Σουπερμάρκετ, δεξιά στον κεντρικό δρόμο, δεξιά αριστερά σε παράδρομους και στενά, ξανά μέσα στην κίνηση κατά μήκος της κεντρικής πλατείας, αριστερά για την εκκλησία, σαν τρελλός στην άλλη πλευρά του γεμάτου αυτοκίνητα δρόμου, ανάμεσα από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα του υπαίθριου πάρκινγκ, κι΄άλλος δρόμος, ίσια, φρένα, κόρνες, ίσια!
Μια διαδρομή που είναι, χρόνια αργότερα, ακόμα χαραγμένη στους δρόμους που πέρασε ο ίλλιγγος του τρόμου σαν το κάψιμο που αφήνει ένα αναμμένο φυτίλι σε χαλί....
Λίγα μέτρα ακόμα, μια αιωνιότητα! Λίγο ακόμα! Δεν χρειάζεται πλέον η ματιά πίσω από τον ώμο, δεν έχει σημασία πλέον αν είναι ακόμα ο δολοφόνος πίσω σου, μπορεί και να μην είναι πια. Σημασία έχει η αγωνία σου. Σημασία έχει ότι η ζωή είναι αλλιώς. Μετά κατάλαβε ο Χασάν ότι η ζωή δεν θα είναι ποτέ πια όπως πριν.
Μετά από μια αιωνιότητα μισής περίπου ώρας καταφέρνει ο Χασάν της ιστορίας μας, να μπει και να ταμπουρωθεί στο σπίτι του. Εκεί τον οδήγησαν από μόνα τους τα πόδια του. Μετά από μία εβδομάδα απόλυτου σοκ άρχισε να κάνει τα πρώτα δειλά βήματα στην νέα του ζωή. Η πληγή όμως δεν έκλεισε ποτέ! Μερικές βδομάδες αργότερα μαχαίρωσαν άγνωστοι έναν ντόπιο που μπήκε στη μέση να σώσει από το μαχαίρωμα έναν άλλον Χασάν.
Τρεις μήνες σχεδός σε κώμα. Σώθηκε τελικά...
Μέσα στον ίδιο χρόνο άγνωστοι ντόπιοι μέσα σε αυτοκίνητο σταματούν και ζητούν μια πληροφορία από έναν Χασάν που πέρναγε τυχαία από εκεί. Καθώς αυτός πλησιάζει, τον τραβάνε βίαια μέσα, τον ξυλοκοπούν άγρια και μετά τον αφήνουν αναίσθητο πάνω στις γραμμές του τραίνου.
Ο τραγικός τελευταίος Χασάν έχασε τα πόδια του, επέζησε και βρέθηκε όταν ανάρρωσε αντιμέτωπος με την κατηγορία, ότι προκάλεσε μόνος του το ατύχημα για να αποφύγει την απέλαση...
Όλα αυτά στην ίδια πόλη, στην ίδια γη. Όλα αυτά ντοκουμέντα της πανανθρώπινης, υπέρτατης ντροπής που λέγεται ρατσισμός.
Όλα αυτά με δράστες ανθρώπους! Ανθρώπους βγαλμένους μέσα από έναν σκοτεινό εφιάλτη βαρβαρότητας. Ανθρώπους που ανέβαλλαν το ραντεβού τους με τον πολιτισμό με νέα κατεύθυνση την αποκτήνωση. Ανθρώπους που δηλώνουν ζώα για να δυσφημίσουν τα ζώα.
Αθήνα, 2011, καμμένη γη....
Αυτά που γνωρίσαμε αυτές τις μέρες, τα πογκρόμ κάτω από τον αττικό ουρανό, το χειροκρότημα της ντροπής, της συνενοχής, δεν εξοργίζουν τον Χασάν της ιστορίας μας. Δεν τον εξοργίζουν μόνο...
Απέραντη θλίψη....
Απέραντη ντροπή....
Και ανοίγει ξανά η ρουφιάνα η παλιά πληγή και σε σουβλίζει, σου φέρνει δάκρυα στα μάτια και πόνο στην καρδιά.
Είμαστε ακόμα ανθρώπινα ανήλικοι, δεν γνωρίζουμε την μοναδική αλήθεια που ενώνει κάθε άνθρωπο στην γη: Ο καθένας μας είναι Χασάν, σχεδόν παντού!
Μιά αλήθεια που έζησε στο πετσί του ο Χασάν της ιστορίας μας.
Ο φίλος σας ο βραχόκηπος....
