Πότε θα σηκώσουμε και εμείς την κούπα;

Γιατί αγαπώ (και αγαπάμε) το μπάσκετ;

Ιδιαίτερα αυτό το καταπληκτικό, ολοκληρωτικό μπάσκετ που μας κέρασε στο Φάϊναλ Φορ του Λονδίνου ο άξιος, πανάξιος πρωταθλητής Ευρώπης Ολυμπιακός;

Γιατί τα είχε όλα!

Ότι δεν έχουμε, ότι δεν είμαστε, ότι θα θέλαμε να είχαμε και ότι θα θέλαμε να είμαστε.

Ο Ολυμπιακός του Λονδίνου μας έδειξε ότι ο ΑΞΙΟΣ μπορεί. Και ακόμα ότι υφίστανται πράγματι ΑΞΙΟΙ. Και ότι αξίζει τον κόπο να είσαι άξιος.

Ναι, δεν είναι όλοι λαμόγια, υπάρχουν προικισμένοι και φωτισμένοι, ταλαντούχοι και ικανοί. Ναι, δεν χρειάζεται οπωσδήποτε ρουσφέτι και απατεωνιά γιά να πας μπροστά, γίνεται και διαφορετικά.

Ναι, η επιτυχία μπορεί να είναι πεντακάθαρη, χωρίς λάδωμα, χωρίς παράγκα, σπρώξιμο, μέσον, κομματοσκυλισμό ή άλλη μπαγαποντιά.

Ο Ολυμπιακός έδειξε στην διαμελισμένη σε ένα εκατομμύριο κομμάτια ελληνική κοινωνία τι εστί σύνολο και τι μπορεί να καταφέρει ένα σύνολο. Τι μπορούν να κάνουν πέντε δάκτυλα και τι μία γροθιά.

Ο Ολυμπιακός απέδειξε ότι η επιτυχία δεν έρχεται βάζοντας κάτω το κεφάλι, αλλά μετά από σκληρό αγώνα και κατάθεση ψυχής. Τίποτα δεν τον επηρέασε: Ούτε η κούραση, ούτε το μπασκετικό...Μνημόνιο της πρώτης περιόδου, το 10-27 υπέρ της Ρεάλ. Ποιά η διαφορά του χαρακτήρα αυτής της ομάδας με το αγωνιστικό φρόνημα της κοινωνίας μας; Τα αρχίδια!

Ο Ολυμπιακός δίδαξε σεμινάριο σωτηρίας! Ούτε οι διαιτητές, ούτε οι παράγοντες, ούτε οι ξένοι, ούτε οι ντόπιοι, ούτε οι Τρόϊκες, ούτε οι Τρικομματικές μπορούν να σε βγάλουν από τα αδιέξοδά σου. Ο μόνος που μπορεί να σε σώσει, είσαι εσύ ο ίδιος.

Δεν μας βγαίνουν τα μαρκαρίσματα, ξέρω. Συνηθίσαμε και τις φτηνές δικαιολογίας, τα "μας λείπει ο τάδε σταρ", παίζουμε εκτός, δεν μας πάει η διαιτησία, και τι να κάνουμε που είμαστε μόνοι μας και εκείνοι είναι...δύο. Μάθαμε πως είναι καλύτερο να διαχειριζόμαστε την μιζέρια μας παρά να "διαχειριζόμαστε την κρίση", να διστάζουμε όχι μόνο από την γραμμή του τρίποντου, αλλά ακόμα και στις ελεύθερες βολές. Ξεχάσαμε και την λέξη ελευθερία. Ίδιοι CSKA, ήττα με κατεβασμένα χέρια.

Αλλά υπάρχει δρόμος. Υπάρχει λύση. Ακόμα και έξω από τα στάδια και τα κλειστά.

Σίγουρα;

Δεν ξέρω. Ποτέ δεν ξέρει κανείς, αν δεν δοκιμάσει.

Το πρωτάθλημα, το τρόπαιο γιά το οποίο αγωνιζόμαστε είναι η ίδια μας η ζωή. Δεν αξίζει τον κόπο να δοκιμάσουμε; Δεν αξίζει να δούμε πόσος Ολυμπιακός κρύβεται μέσα μας;

Τι θα λέγατε γιά τάϊμ άουτ και μετά πρέσινγκ σε όλο το γήπεδο;

Διπλή δόση τα χαρμάνια!

Τι σου κάνει ο εθισμός...

Εδώ και κάτι Μνημόνια το είχαμε ρίξει στην πρέζα (της υμών...σωτηρίας) και κάπως την βγάζαμε. Βγαίναμε στην Συγγρού της Βρυξέλλας, στήναμε ότι είχαμε να στήσουμε, βολεύαμε τον πελάτη, βολευόμασταν κι΄εμείς. Νάναι καλά οι άνθρωποι και το βίτσιο τους, αλλιώς πως θα παίρναμε την δόση μας;

Διαβάζουμε σήμερα ότι η δόση μας διπλασιάζεται! Ποιός ξέρει, μάθαμε να στεκόμαστε καλύτερα στα τέσσερα και ο πελάτης ενθουσιάστηκε. Καλά πηγαίνει το...πρόγραμμα, λένε, πάρτε διπλή δόση και βλέπουμε. Τώρα το ξέρουμε πια:

Ή από υπερδόση θα πάμε, ή από ανεργία.

Επιστράτευση και τα μυαλά στα κάγκελα

Πολιτική επιστράτευση καθηγητών; Αμέ! Τι νομίζατε, μόνο οι φορτηγατζήδες, ο εργαζόμενοι στα ΜΜΜ και οι λιμενεργάτες δικαιούνται, οι καθηγητές δεν έχουνε ψυχή; Πως;

Αυτή τη φορά μάλιστα -ίσως επειδή οι καθηγητές ως...μορφωμένοι άνθρωποι πρέπει να αντιμετωπίζονται ανάλογα από τας Αρχάς- δεν χρειάστηκε καν να ξεκινήσει απεργία για να επιβληθεί η επίταξη. Αυτή τη φορά η επιστράτευση γίνεται...προληπτικά. Κάτι σαν εμβόλιο δηλαδή. Σου σφυράνε μιάν ενέσα ΠΡΙΝ αρρωστήσεις. Μεγαλεία πράματα!

Όλα αυτά τα γραφικά και ωραία στην Γη της Επαγγελίας ονόματι Ξεπουλιστάν. Που αλλού γίνονται τέτοια όμορφα; Πουθενά! Είπαμε, κάποτε οι Έλληνες "έδωσαν τα φώτα" στην Ανθρωπότητα, σήμερα δίνουν και τα ρέστα του φωτός. Από μπρίζα μέχρι πορτατίφ ΙΚΕΑ. Και αφήστε την προπαγάνδα να λέει, ότι είναι δήθεν σουηδικά...

Ελλαδιστάν κυρίες και κύριοι, ο μόνος τόπος που ο Νόμος υπερισχύει του Συντάγματος! Θα πείτε, μόνο ο Νόμος υπερισχύει του κωλόχαρτου ονόματι Σύνταγμα (έτσι το κάνανε) στην χώρα μας; Ε μην λέτε και μου χαλάτε τον οίστρο βρε παιδιά!

Δεν λέω, καλή η επιστράτευση, αλλά μπερδεύομαι λίγο. Γιατί δηλαδή να φτιάχνεις Χούντα για τα βυτιοφόρα, Χούντα γιά τους καθηγητές, Χούντα για τους λιμενεργάτες, Χούντα γιά τους τραπεζιτικούς υπαλλήλους, τους οδηγούς λεωφορείων, τους χειριστές και μηχανικούς της Ολυμπιακής, τους εργαζόμενους στο Μετρό και στον ΟΤΑ και να μη κάνεις μιά κανονική, καθολική και βαρβάτη Χούντα α λα 21η Απριλίου 1967, να τις βάλεις όλες τις κουφάλες στη θέση τους, άμα λάχ΄ ναούμ. Όχι ότι είμεθα νοσταλγοί του παρελθόντος, αλλά να μη νοθεύσουμε και τις Χούντες ρε παιδιά!

Τι σχέση έχουν οι κ.κ Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης με την Δημοκρατία, ρωτάτε; Μα την εφεύραν αγαπητέ αναγνώστη! Δηλαδή παραλίγο. Δεν υπήρχε καν πριν, την βρήκαν κάποτε στον δρόμο τους, όπως βρίσκεις (βρίσκεις; Εμένα δεν μου έφεξε ποτέ να βρω) ένα πορτοφόλι. Κρατάς την "ουσία", το μετρητό και πετάς την άδεια Δημοκρατία στα σκουπίδια. Μεγάλη στιγμή της Τρικωματικής...

Αν μου προκαλούν οι κ.κ Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης (που στο παρελθόν έχουν ξεσκίσει το όμορφο έθιμο της επιστράτευσης. Πάντα ως Αντιπολίτευση!) αηδία;

Μα τι λέτε καλοί μου άνθρωποι;

Η εκλεγμένη από τον αγέρωχο λαό Εξουσία να μου προκαλεί αηδία;

Οι σωτήρες μας;

Για σας παρακαλώ...

Θα κλείσουμε με ένα γλυκό παλιό εμβατηριάκι:

Με το χαμόγελο στα χείλη, παν΄ οι καθηγητές μπροστά....

ΜΑΤ: Λαμπρή νίκη στις Σκουριές

Νικηφόρα γιόρτασαν τα ΜΑΤ χθες την Γιορτή της Μητέρας στις Σκουριές. Αν και μόνο δύο διμοιρίες κατάφεραν να κατατροπώσουν υπεράριθμες -μπορεί και όχι- γυναικείες δυνάμεις αναρχοκομμουνιστικοπεριβαντολόγων που τους είχαν στήσει μπλόκο στο δάσος. Ή είχαν στήσει τα ΜΑΤ το μπλόκο; Μα να κρέμεται όλη η αλήθεια από ένα μπλογκ....

(Στο σημείο αυτό διακόπτουμε το ποστάκι, γιά να σας παραθέσουμε συγκλονιστική -όσο και ολόφρεσκη- μαρτυρία αυτόπτου μάρτυρα του Ιαχ...εεε ενός αθρώπου που περνούσε τυχαία από απόκρημνο μονοπάτι της εν λόγου περιοχής λόγω ορειβατικής του -ή άλλης πιό μπανάλ- ανάγκης)

"Τι υπεράριθμες γυναίκες λες ρε βράχος; Μιά φούχτα γυναίκες ήντουσαν! Αλλά έδειχναν πολύ καλά οπλισμένες, τσουρέκια, καφέδες, σάντουιτς, ότι όπλο βάλει ο νους σου. Ούτε Ταλιμπανέζες δηλαδή. Τα παιδιά της ΟΠΚΕ και των ΜΑΤ δεν μασήσανε και τους κλείσανε τον δρόμο. Ήρωες! Μόνο με ασπίδες, κράνη, αλεξίσφαιρα γιλέκα, γκλόμπς, αρβύλες, περίστροφα και ψεκαστικά περαδώθε. Μόνο με τα χεράκια τους δηλαδή. Οι γυναίκες ήντουσαν καλά οργανωμένες, μέχρι μπλουζάκια με ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΡΥΞΗ ΧΡΥΣΟΥ φοράγανε, τέτοιο μίσος!

Ο αγώνας ήταν άνισος αλλά που να τα βγάλουν πέντε γυναίκες με σαράντα νοματαίους; Άνισος αλλά δίκαιος, όπως σίγουρα θα γράψει κάποτε η ιστορία της Χαλκιδικής. Ντάξει, δεν τις κάνανε και τίποτα. Όταν φάγανε τις μπάτσες τους και ξεμαλλιάστηκαν λόγω τραβολογήματος από τα μαλλάκια τους και συλενή...συνελή..συλαμβο...συληψο...τις πιάσανε και τις πήγαν στο Τμήμα, τις αφήκανε να πάνε στην ευχή της Τρικομματικής¨.

Αυτά από τον κατά φαντασία δημοσιογράφο που συναντήσαμε τυχαία στον δρόμο.

Μη βιαστήτε τώρα να πείτε ότι αν βαράς ως όργανος του κράτους γυναίκα είσαι ΜάΤιμος. Δεν ήταν επιλογή των παλληκαριών της ΕΛΑΣ να δείρουν γυναίκες. Αφού δεν υπήρχαν γέροι και παιδάκια τι να κάνανε;

Αυτή είναι η αλήθεια γιά τα δραματικά γεγονότα στις Σκουριές και ας γράφει η γνωστή ιστοσελίδα TVXS τα δικά της. Παραθέτω ένα απόσπασμα από σχετικό άρθρο της, να δείτε πόσα έτη φωτός απέχει ο Βραχόκηπος από τα υπόλοιπα μήντια.



"...Μια από τις γυναίκες που συμμετείχαν στη συγκέντρωση στον Κάκαβο, την Κυριακή,η Λόλα Χρυσούλη, διηγείται τα όσα έζησε σε ρεπορτάζ του AlterThess (Σκουριές: ΜΑΤ εναντίον γυναικών). Σημειώνεται πως η κ. Χρυσούλη μετά την επίθεση των ΜΑΤ μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο όπου οι γιατροί της διέγνωσαν κάκωση αυχένα και εκδορές στον λαιμό.

«Ανεβήκαμε στο βουνό πηγαίνοντας προς τις Σκουριές από την περιοχή Οξάρες. Στην διασταύρωση του δασικού δρόμου μας περίμεναν τρία τζιπ των ομάδων ΟΠΚΕ τα οποία ήθελαν να μας κόψουν τον δρόμο. Εμείς καταφέραμε να περάσουμε ενώ αυτοί μας φώναζαν ειρωνικά «Έτσι και αλλιώς θα σας σταματήσουν τα ΜΑΤ στο εργοτάξιο».
 
Σε λίγη ώρα βρίσκουμε παρατεταγμένες δύο διμοιρίες των ΜΑΤ με πλήρη εξάρτηση. Δεν τους μιλάμε και καθόμαστε στην άκρη του δρόμου για πικ –νικ, τσουρέκι, καφέ ό,τι είχε η κάθεμια. Πέρασε περίπου μία ώρα και βλέπουμε τα ΜΑΤ να ανοίγουν δρόμο για να περάσουν δύο τζιπ της αστυνομίας τα οποία ερχόντουσαν κατά πάνω μας.
 
Εμείς μπήκαμε μπροστά τους και είπαμε στους άνδρες της αστυνομίας ότι από την στιγμή που μας απαγορεύουν τον δρόμο προς το βουνό τουλάχιστον ας μην μας ενοχλούν. Ξαφνικά τα ΜΑΤ έρχονται κατά πάνω μας και χτυπούν μια 60χρονη συναγωνίστρια μας . Σε λίγη ώρα ακούμε τον διοικητή να φωνάζει «Κάντε στην άκρη, σας φορτώνουμε όλες» Και ενώ αρχίζουμε να οπισθοχωρούμε, τα ΜΑΤ ξεκινούν να μας σπρώχνουν με τις ασπίδες τους και τραβολογούν μία από μας για να την συλλάβουν»
 
«Με έσπρωχναν ταυτόχρονα τρεις άνδρες των ΜΑΤ για να με συλλάβουν. Ο ένας από την κουκούλα, ο άλλος από το μαντήλι που είχα στο λαιμό, κόντεψε να με πνίξει. Ξαφνικά ο ένας αφήνει το χέρι του από πάνω μου και ο άλλος με ρίχνει στο χαντάκι δίπλα στο δρόμο» περιγράφει η Λόλα και καταλήγει: «Έχουμε έρθει ξανά αντιμέτωπες με τα ΜΑΤ στο βουνό, ποτέ ξανά όμως δεν ζήσαμε τέτοια βία. Δεν είμαστε ούτε οι γυναίκες νίντζα, ούτε οι μαύρες χήρες στην Τσετσενία. Είναι δυνατόν 50 κιλά άνθρωπος να απειλώ την σωματική ακεραιότητα ενός πάνοπλου άνδρα των ΟΠΚΕ;»
 
Στο ίδιο ρεπορτάζ του Alterthess μια ακόμα γυναίκα που συμμετείχε στην κινητοποίηση (κ. Κούλα) δηλώνει : «θέλαμε να κάνουμε μια απλή βόλτα στον χώρο που ζούσαμε τόσα χρόνια». Παράλληλα αναφέρει ότι κατά τη διάρκεια της συμπλοκής χτυπήθηκε στο στομάχι και στη συνέχεια στο κεφάλι καθώς αστυνομικοί την έριξαν με την βία στο δρόμο.
 
«Είμαι περήφανη για τον αγώνα που δώσαμε σήμερα» λέει η Αναστασία Τζίτζου, 38 χρονών στο ίδιο ρεπορτάζ και προσθέτει «Όπως φαίνεται αυτοί φοβούνται ακόμη και τις γυναίκες». Αναφορικά με τον ρόλο των γυναικών στον αγώνα ενάντια στους χρυσοθήρες, η Αναστασία σημειώνει: « Μέσα μας έχει φουντώσει το αίσθημα της αδικίας, αυτό μας κάνει πιο δυνατές. Στον αγώνα αυτόν άλλαξε και ο ίδιος ο ρόλος μας ως γυναίκες. Πριν ήμασταν μόνο γυναίκες του νοικοκυριού τώρα έχουμε μεταμορφωθεί σε αντάρτισσες». Η βία δεν τους τρομάζει πλέον αλλά όπως λέει η Αναστασία «σε κάνει να εφευρίσκεις νέους τρόπους αντίστασης....»