Πάντα έχει όνειρα ο άνθρωπος. Να βρει το ταίρι του. Να ξεφορτωθεί το ταίρι του. Να χτίσει σπιτάκι δέκα μέτρα από τη θάλασσα. Να βρει βαλίτσα τίγκα ευρώπουλα. Να ευτυχίσει να ζήσει τριανταμία φορές Αριστερά. Να δει την κορούλα του στα άσπρα και δίπλα της έναν γιατρό ή το λιγότερο δικηγόρο στα μαύρα.
΄Αλλοι ονειρεύονται Χαβάες, Χρυσές Ακτές, διορισμό στο Δημόσιο (αυτό το τελευταίο χάνει συνέχεια πόντους), ανάδειξη του ταλέντου τους, σιγά το ταλέντο, να δουν το σπίτι της κουφάλας του γείτωνα να καίγεται, να δουν την πεθερά τους να την εξετάζουν τρεις και μετά να την πηγαίνουν τέσσερεις. Τέτοια.
Εγώ έχω άλλα όνειρα. Παράξενα και ζόρικα: Να καταφέρω να δημιουργήσω πρωτογενές πλεόνασμα.
Ο δρόμος προς την νιρβάνα του πρωτογενούς πλεονάσματους κάθε άλλο παρά ανθόσπαρτος είναι. Δεν είναι όποιο όποιο το πρωτογενές πλεόνασμα φίλοι μου. Το πρωτογενές πλεόνασμα έχει τις απαιτήσεις του: Πχ ψοφάει γιά έσοδο. Δωσ΄του έσοδο και πάρε του τη ψυχή! Οτιδήποτε έσοδο. Από κατοστάρικο που βρίσκεις στο δρόμο μέχρι το εικοσάρικο που κέρδισες στο στοίχημα. Από τον μισθούλη σου μέχρι τα νοίκι που παίρνεις κάθε μήνα από τον νοικάρη σου. Σιγά μη το παίρνεις, αλλά που λέει ο λόγος.
Δεν το ενδιαφέρει το πρωτογενές πλεόνασμα, από που έρχεται το έσοδο. Αρκεί να έρχεται. Και όσο πιό συχνά και όσο πιό τακτικά έρχεται, τόσο το καλύτερο. Όχι, καμμία σχέση με νταβατζή το πλεόνασμα.
Με άλλα λόγια, άμα δεν έχεις πόρους, ξέχασέ το το πρωτογενές πλεόνασμα. Σκέψου νάσαι άνεργος, άπορος, χωρίς παιδιά, γατιά, άνευ συνταξιούχας γιαγιάς και να ζητάει η καρδούλα σου πρωτογενές πλεόνασμα. Μιλάμε γιά ΤΗΝ φρίκη...
Φτιάχνουμε τώρα με τα υλικά που έχουμε στην διάθεσή μας την ιδανική περίπτωση ενός πρωτογενούς πλεονάσματος: Έχουμε λαμβάνειν μηνιαίως 2.000 ευρώ. Ας πούμε από μισθό. Και άμα λαμβάνει κάποιος ένα τέτοιο ποσό σήμερα, ας πάρει ένα τηλέφωνο, να δώσει πληροφορίες, να σώσουμε κόσμο και κοσμάκη. Λοιπόν, αρχή κάθε μήνα, ας πούμε την πρώτη του μήνα, 2.000 ευρώ στον λογαριασμό μας. Με το που κάνει μπραφ το ποσό στον τραπεζικό μας λογαριασμό, ανάβει ένα πράσινο φωτάκι και γράφει: Πρωτογενές πλεόνασμα 2.000 ευρώ! Τόσο εύκολο φίλοι μου.
Τα δύσκολα όμως καραδοκούν. Πχ, είσαι στο δρόμο από την τράπεζα για το σπίτι σου, και έχει ήλιο ντάλα και καύσωνα του κερατά, και σου στήνεται ένα βολικό περίπτερο στο διάβα σου, με τα παγωμένα κουτάκια κοκακόλας να σου δείχνουν προκλητικά τον γυμνό τους μηρό, κι΄εσύ λυγίζεις και κατεβάζεις δύο και μετά και ένα λίτρο εμφιαλωμένου νερού, να φύγει η κοκακολαΐδα, ε τότε να δεις, πως ξεφεύγει κάθε ελέγχου το ιδανικό πρωτογενές των 2.000 ευρώ, κι΄εκεί που δείχνει το πράσινο λαμπάκι γράφει τώρα: Πρωτογενές πλεόνασμα 1.999,50 ευρώ. Που είναι αυτό το περίπτερο, που κάνουν δυό κοκακόλες και ένα μεγάλο εμφιαλωμένο 50 λεπτά; Αγαθοί είσαστε ρε; Πιστεύετε τα μπλογκ;
Στην συνέχεια θα συναντήσουμε άπειρους φυσικούς εχθρούς του πρωτογενούς πλεονάσματος. Το φαΐ πχ. Θες να φας κύριε; Σκάσε πέντε και τριάντα στον μανάβη γιά ζαρζαβατικό. Και άμα δεν γουστάρεις τα ορφανά και τραβάει κουπί η καρδούλα σου γιά κιμά στα γεμιστά σου, σκάσε και άλλα έξη στον χασάπη της ενορίας σου. Και πάνε και παραδίπλα στον μπακάλη και στον φούρναρη να πάρεις τα λάδια, τα μπαχαρικά και τα ψωμιά σου. Και άμα γράφει εκεί στο πράσινο φωτάκι ακόμα 1999,50 ευρώ,να με φτύσεις εμένα. Το ποσό του πρωτογενούς σου πλεονάσματος έχει πάρει τον κατήφορο και δεν το σταματάει ούτε η Φρόντεξ!
Δεν το κάνει από δόλο το πρωτογενές πλεόνασμα φίλοι μου. Άλλοι είναι οι λόγοι. Πάντα σατανικοί όμως. Να το κάνω λιανά. Πας στην παραλία και την πέφτεις στην γκόμενα, που έχει απλώσει την σαρκική πραμάτεια της και καβουρντίζεται στον ήλιο. Πόσες πιθανότητες επιτυχίας έχεις. Ας πούμε 40%. Και ποιά είναι τα ποσοστά σου, άμα πας και την πέφτεις σε μία, που της την πέφτουν ταυτόχρονα άλλοι πέντε; Μιλάμε γιά θεοκόμματο ντε. Ακριβώς! Τα ποσοστά σου μειώνονται δραματικά. Γιατί; Γιατί θέλουν και άλλοι να βγάλουνε γκόμενα.
Και έτσι μπήκαμε στα άδυτα του πρωτογενούς πλεονάσματος φίλοι μου. Μάλιστα! Το πρωτογενές πλεόνασμα του καθενός μας μειώνεται ακριβώς στους ίδιους ρυθμούς με τους οποίους αυξάνεται το πρωτογενές πλεόνασμα του διπλανού μας. Δηλαδή, άμα δεν υπήρχε στην περίπτωσή μας το θέμα του πρωτογενούς πλεονάσματος του μανάβη, του μπακάλη, του χασάπη, του φούρναρη και του περιπτερά, θα είχαμε πήξει στον παρά και θα μας έγραφε με χρυσά γράμματα η ιστορία.
Πιστεύω να κατάλαβε ήδη και ο πιό γκάου αναγνώστης. Πιό λιανά δεν γίνεται. Πάμε ολοταχώς στο δίδαγμα λοιπόν: Στο πρωτογενές πλεόνασμα δεν έχει και τόση σημασία, πόσα έσοδα έχεις, αλλά πόσα έξοδα μπορείς να περικόψεις. Ορισμένες περικοπές γίνονται εύκολα, έχουνε και πλάκα. Να, αν περικόψεις το ενοίκιο που πληρώνεις κατά το δοκούν. Αγαπητέ κύριε σπιτονοικοκύρη λαμβάνω την τιμή να σας αναφέρω, ότι τέρμα το πεντακοσάρι, από τον επόμενο μήνα στέλνω εκατό και πολλά είναι.
Ή να κόψεις την εισφορά στην εφορία: Αξιότιμε κύριε εφοριακέ. Όσα μάσησες, μάσησες μάγκα. Από εδώ και στο εξής αυτοφορολογούμαι. Και επειδή ούτε στον εαυτό μου πληρώνω φόρο, πληρώνω και το πρόστιμο μόνος μου. Στον εαυτό μου.
Να δείτε χαρά οι άνθρωποι.
Αλλά ας πάμε τώρα στις περικοπές που μας ζορίζουν: Κόβουμε τις ταβέρνες, τα καφενεία, τις διακοπές, την διασκέδαση γενικά. Διαβάζουμε μόνο την πρώτη σελίδα των εφημερίδων έξω απ΄τα περίπτερα και αν θέλουμε οπωσδήποτε βιβλίο, δανειζόμαστε από κάποιον που διαθέτει. Ξεχνάμε διακοπές, ταξίδια, θέατρα και σινεμάδες. Παρατάμε το αμάξι μας, μετρό, ταξί, τραίνο και λεωφορείο και πάμε ποδαράτα. Κόβουμε το ηλεκτρικό και το πετρέλαιο και βάζουμε κερί και μαγκαλάκι.
Ντάξει, ζόρι είναι, αλλά άμα έρθει η τελευταία του μήνα και το πράσινο φωτάκι λάμπει στα 1.800 ευρώ, εκεί να δεις ευτυχία. Ευτυχία και δόξα! Γιατί το να καταφέρνεις να παρουσιάζεις πρωτογενές πλεόνασμα τέτοιου διαμετρήματος είναι πράξη άκρα ηρωική. Μη σου πω, ότι ακόμα και αδριάντα θα σου στήσουνε.
Λοιπόν συνεχίζεις να παρουσιάζεις ανάλογα πρωτογενή πλεονάσματα γιά καμμιά δεκαριά χρόνια. Παίρνουμε μολύβι και λογαριάζουμε; 1.800 επί 12, τόσο. Τόσο επί δέκα, τόσο. Ε, τα μαζεύεις και πας και αγοράζεις δώδεκα περιφερειακά αεροδρόμια και περνάς αεροπλάνο και κότα. Εκτός και αν πρόλαβε η Φραπόρτ και τα πήρε με τα ίδια σχεδόν λεφτά προτύτερα, οπότε μένουν τα αεροδρόμια σε ξένα χέρια.
Όσο περισσότερο εμβαθύνουμε με το πρωτογενές, τόσο πιό μη ρεαλιστική φαίνεται να είναι η ατομική ενασχόληση με το θέμα. Καλό μεν το ατομικό πρωτογενές, αλλά σε μιά κοινωνία με κάτι εκατομμύρια νοματαίους κάπου χάνει. Σκέψου να κόβει ο καθένας κατά το καυλούν, που μπορεί να πάει. Χάος. Δεν το βάζουμε φυσικά κάτω. Πάντα υπάρχουν λύσεις. Και η λύση στην περίπτωσή μας ακούει στο όνομα Χρέος.
Αρχίζουμε λοιπόν να ξοδεύουμε, περισσότερα από όσα κερδίζουμε. Σιγά την δυσκολία. Είναι μέσα στη φύση του ανθρώπου, να μπορεί πέντε και να θέλει δεκαπέντε. Και όσο υπάρχουν τα λαμόγια οι τράπεζες, πάρε καταναλωτικό, να πάρεις μεγαλύτερη τηλεόραση, πάρε αθλητικό, να δεις το τριφύλλι, να σηκώνει το έβδομο στο Βερολίνο, πάρε στεγαστικό, να χτίσεις σπιτάκι, όλα φτιαγμένα στα μέτρα μας φαίνονται. (Το ποστάκι γράφτηκε πριν προλάβει ο ΠΑΟ να σκουπιστεί 0-3 από την Μπασκόνια του Μπουρούση).
Αλλά σε ακριβώς ετούτο το ευαίσθητο σημείο, με το που κάνει μπραφ το δάνειο, πετάγεται από το ποσό ένα θηρίο και τα κάνει όλα μαντάρα: Ο τόκος! Δώστε προσοχή, να δείτε αδικία. Σου δίνει η Εθνική δύο χιλιάρικα, να πας να δεις, αν αληθεύει ότι ο Πύργος του Άϊφελ είναι πράγματι στο Παρίσι. Δέκα μέρες μαζί με τη γυναίκα σου και τον δεκαπεντάρη γιό σου. (Άμα είναι παραπάνω ο κανακάρης, δεν έρχεται, να του τάζεις παστέλι). Προσέξτε τώρα τι γίνεται με τους παράγοντες διάρκεια, άτομα, ποσό, όταν φτάσει η στιγμή να επιστρέψεις το δάνειο στην τράπεζα: Ένας και μόνο ένας παράγοντας αυξάνεται! Ποιός; Σίγουρα όχι ο παράγων Διάρκεια. Δηλαδή, όσο και να σου αρέσει, ποτέ δεν θα σου δώσει η τράπεζα μιά μέρα διακοπών παραπάνω, ως ανταμοιβή γιά τις υπηρεσίες που σου προσέφερε. Ούτε θα έστελνε ένα τέταρτο άτομο της επιλογής σου δωρεάν στο Παρίσι. Τι μένει; Μπράβο, το ποσό που επιστρέφεις στην τράπεζα. Το αρχικό συν τους τόκους. Άδικος ετούτος ο ντουνιάς...
Φτάσαμε αισίως ένα βήμα πριν την αποθέωση. Χρωστάμε παντού. Τράπεζα, Γερμανό, μπακάλη, μανάβη, δικηγόρο, σπιτονοικοκύρη, εφορία, καφενείο, ΔΕΗ. Τι να κάνουμε; Να καθόμαστε στο σκοτάδι και να κλαίμε τη μοίρα μας; Όχι φυσικά. Τι κάνουμε; Βρίσκουμε κάποιον, που μας δανείζει το ποσό που χρωστάμε, και του το επιστρέφουμε αργότερα, όταν θα έχει περάσει η μπόρα. Συν τους τόκους φυσικά. Και αν δεν βρούμε κανένα; Ε, τότε πέφτουν οι μεγάλες δυνάμεις και αρχίζουν τα δύσκολα: Κατάσχεση εδώ, κατάσχεση εκεί, σε χώνουνε και καμμιά φορά μέσα.
Θα μπορούσαν φυσικά να σου πουν, Μπάμπη, μην σε βάζει κάτω. Θα περιμένουμε μέχρι να δημιουργήσεις πρωτογενές πλεόνασμα και τότε ξαναρχόμαστε.
Δεν σου λένε. Γιατί εσύ μπορεί να γουστάρεις πολύ το πρωτογενές σου πλεόνασμα, αλλά η ΔΕΗ γουστάρει το δικό της πρωτογενές περισσότερο από το δικό σου, και γιά να σου το αποδείξει, σου κόβει το ρεύμα. Πολύ εκδικητικός τύπος η ΔΕΗ...
Δίδαγμα: Άμα είσαι απλός πολίτης, δεν δημιουργείς ούτε με μέσο πρωτογενές πλεόνασμα. Άμα χρωστάς, βαράς κανόνι. Άρα παρατάμε την προσπάθεια δημιουργίας ατομικού πρωτογενούς πλεονάσματος και πάμε να δούμε πως τα καταφέρνουν κάποιοι άλλοι. Μιά πρόχειρη γκουγκλιά και η γνώση είναι πιά γεγονός: Μόνο κράτη επιδίδονται στο ευγενικό σπορ του πρωτογενούς πλεονάσματος! Επιτέλους μόνοι!
Γιατί τόσος μεγάλος πρόλογος και δεν μπαίναμε αμέσως στο ψητό; Ε μα δεν είναι σουβλάκι, να την φας μιά και κάτω η μόρφωση ρε παιδιά. Θέλει την γαρνιτούρα της. Θέλει υπομονή. Θέλει κόπο. Να δείτε, πως έτσι θα καταλάβετε καλύτερα πως λειτουργεί το πρωτογενές πλεόνασμα και μετά θα μιλάτε με τα καλύτερα λόγια γιά το μπλογκ. Μα να είμαι τόσο καλός ρε γαμώτο...
Πάμε.
Βάζουμε ένα κράτος να χρωστάει. Και σιγά μη χρειαστεί εμάς γιά να το βάλουμε να χρωστάει. Χρωστάνε όλα από μόνα τους. Και χρωστάνε τον περίδρομο! Όλα. Από τη Μάλτα των 5 δις χρέος, μέχρι την Ιαπωνία των διαπλανητικών 500.000 δις.
Γιατί χρωστάνε; Γιατί δανείζονται. Γιατί δανείζονται; Γιατί τα έξοδά τους είναι μεγαλύτερα από τα έσοδα. Γιατί οι πολλοί -που πλερώνουν τη νύφη- δεν έχουν την οικονομική ευχέρεια, να χρηματοδοτήσουν το σύστημα. Και γιατί δεν το χρηματοδοτούν οι ολίγοι, που δεν ξέρουν τι έχουνε; Μα γιατί είναι οι ίδιοι το σύστημα.
Σκέφτεται λοιπόν η κάθε κυβέρνηση: Να τα πάρω από τον δισεκατομμυριούχο, που εξαπάτησε, που εκβίασε, που εκμεταλλεύτηκε; Αμαρτία θάναι. Να τα πάρω από τον φτωχομπινέ, που ίδρωσε γιά τα ολίγα που έχει; Που φτάνουν δεν φτάνουν; Που έχει και ένα σωρό παιδιά; Και άρρωστη μάνα;
Και του τα παίρνει.
Αν κι΄αυτό είναι αμαρτία, ρωτάτε; Όχι! Ποιός στέλνει τις κυβερνήσεις στην εξουσία; Η πλειοψηφία. Και έταξε ποτέ κανένα κόμμα, ότι θα τα πάρει από τους έχοντες, όταν θα γίνει κυβέρνηση; Όχι. Ή έστειλε καμμιά φορά ο λαός το ΚΚΕ στην εξουσία, που λέει ότι θα το κάνει; Όχι. Άρα, αν οι ίδιοι οι φτωχομπινέδες το γουστάρουν το πήδημα, που η αμαρτία;
Κάθεται λοιπόν το κράτος και κάνει σούμα: Τόσα γιά παιδεία, τόσα γιά στρατό, τόσα γιά μιστούς, τόσα γιά δρόμους, τόσα εδώ, τόσα εκεί, σύνολο τόσα. Και μετά το έσοδο: Φόροι, φόροι, φόροι, φόροι και φόροι, ίσον τόσοι φόροι. Προσθέτουμε, αφαιρούμε, σύνολο δεν φτάνουνε με τίποτα. Τρύπα στον προϋπολογισμό και να την κλείσουμε αμέσως, μη πέσει κανένας μέσα και τρέχουμε στα νοσοκομεία. Πως κλείνεται η τρύπα; Με δάνειο παρακαλώ. Όπως κλείνεις μιά τρύπα στο πάτωμα του σπιτιού σου: Δανείζεσαι από τον γείτωνα τα εργαλεία που χρειάζεσαι και την κλείνεις. Ωραία.
Τα μη ωραία ακολουθούν πιστά: Χρωστάς τόσα, που κανείς δεν σου δανείζει πλέον. Έχεις γίνει ένα είδος Μίδα. Αυτόν τον μυστήριο τύπο με την ευρεσιτεχνία, να μετατρέπει ότι πιάνει με το χέρι του, σε χρυσό. Που λένε τα βιβλία ότι είναι κακό πράγμα, να γίνεται χρυσός ότι πιάνεις, γιατί λέει θα πεθάνεις στην πείνα, αφού και τα φαγώσιμα που πιάνεις θα γίνονται χρυσός. Και δεν μου δίνει κανένας εμένα αυτό το ταλέντο, να βάλω δέκα να με ταΐζουν και να περνάμε όλοι ζωή και κότα. Μεγάλες αδικίες...
Έχεις γίνει ένα είδος Μίδα, λέγαμε: Όταν πιάνεις ένα ευρώ, ακούς μιά φωνή; άστο κάτω ρε, δικό μου είναι. Και τρως ταυτόχρονα και μιά σφαλιάρα από ένα αόρατο χέρι. Δύσκολη φάση. Σηκώνει όσο καμμία άλλη...Καστελόριζο.
Πριν γίνουν όλα αυτά όμως, πρέπει να έχουν γίνει οι εξής προεργασίες: 1. Να χρωστάς απείρως περισσότερα, από όσα λες και 2. Να "λεφτά υπάρχουνε". Την συνέχεια την έχουν νοιώσει όλοι (σχεδόν) οι συμπολίτες μας στα...οπίσθιά τους. Μόνο λίγα εν συντομία λοιπόν.
Να σωθεί η πατρίδα. Αμάν να σωθεί και το Ευρώ. Και η ΕΕ. Όλα γιά όλα. Στηρίζουμε το Πασόκ, γιατί μόνο αυτός που πρέρχεται από τον...χώρο, έχει εμπειρίες με βόθρους. Στηρίζουμε μετά ΝΔ, γιατί δεν επιτρέπεται να κάνουμε σε μιά δημοκρατία...σκατικές διακρίσεις. Στηρίζουμε και την ξέρω-γω-πόσες-φορές-Αριστερά του Τσίπρα (δυό του πετύχανε μέχρι σήμερα), να δούμε πόσο ίδια γεύση έχει το αγγούρι, όταν επιμένει να μην εισάγεται σε φέτες. Και πάντα, πονάει μεν, αλλά πρέπει. Και λίγο ακόμα και φτάσαμε. Και άπαπαπαπά όχι άλλα μέτρα. Και παρακαλώ όλοι ένα βηματάκι μπροστά προς το σαξές στόρυ, αλλά μη ζμπρώχνετε. Και το μουνιμόνιο της προηγούμενης ήταν κακό, ενώ το δικό μας μουνιμόνιο στάζει μέλι.
Τέτοια.
Μετά πέφτουν οι σωτήρες με τα μούτρα στην δουλειά, το οποίον σημαίνει, ότι ο ήρωας λαός έχει στηθεί ήδη στα τέσσερα και αναμένει την...σωτηρία. Οι σωτήρες παραμένουν πάντα οι ίδιοι: Οι τράπεζες που σου δάνεισαν, και αν δεν τα πάρουν πίσω, πάνε κατά διαόλου. Και οι λαοί που θα κληθούν να πληρώσουν το μάρμαρο, γιά να μη πάνε οι τράπεζες που σου δάνεισαν κατά διαόλου. Και κάτι άλλα παλιοτόμαρα που σου δανείζουν σαπουνόφουσκες και μετά τις ζητάνε πίσω σαν ωκεανό από νερό και βουνό από σαπούνι. Και επειδή δεν πάει να κοντράρει ένα κράτος με μιά ξένη τράπεζα, ή ένα απρόσωπο χετζ φοντ, αναλαμβάνουν υπηρεσία οι επίσημοι εκπρόσωποί τους: Κομισιόν, ΕΚΤ και ΔΝΤ. Αλλιώς Τρόϊκα. Ή οι, κατά την μέχρι στιγμή σας δεύτερη φορά Αριστερά, Θεσμοί.
Προσέξτε να δείτε φάσεις τώρα! Εδώ ακριβώς βουτάει η Δημοκρατία μιά μεγάλη κουτάλα και αρχίζει να ανακατεύει. Κοινοβούλιο. Ή εκλογές. Ο λαός μιλάει έτσι κι΄αλλιώς. Και αποφασίζει ποιό κόμμα θα βοηθήσει στην σωτηρία του λαού. Σε αγαστή συνεργασία με τους έξωθεν σωτήρες. Που δίνουν εντολές, πριν δώσουν παραδάκι. Όχι γιά το φάρμακο του καρκινοπαθή, αλλά γιά την σωτηρία της πχ γερμανικής τράπεζας. Που θα βάραγε κανόνι, αν δεν σωνόταν η...χώρα.
Το κόμμα που αναλαμβάνει κατόπιν λαϊκής εντολής σωστική αποστολή, κάνει κάτι πρωτότυπο: Δεν προσφέρει στους έξωθεν και έσωθεν εντολοδόχους του γη και ύδωρ. Αυτό θα ήταν προδοσία. Προσφέρει άλλα: Κάτι αεροδρόμια, κάτι λιμάνια, κάτι ασφαλιστικά, κάτι εργασιακά, κάτι πάρτα όλα, που αποτελούν σωτήριες συνταγές και απέχουν έτη φωτός από την προδοσία.
Η φτιάξη γίνεται ως εξής: Μαζεύεται η Τρόϊκα και βάζει όρους: Να κόψετε αυτό, κι΄αυτό, κι΄εκείνο. Και μετά να ξεπουλήσετε αυτό, εκείνο και μετά εκείνο. Και αν τα κάνετε αυτά, σας σκάμε πακέτα στήριξης, να μας τα δώσετε πίσω, να στηρίξουμε τον εαυτό μας. Η κυβέρνηση όμως έχει δώσει την υπόσχεσή της στον λαό, ότι θα αντισταθεί και δεν θα υπογράψει μνημόνια. Γίνεται να εξαπατήσει τον λαό και να τον στείλει αδιάβαστο; Όχι φυσικά. Και τι κάνει; Μα τι άλλο; Διαπραγμάτευση.
Η διαπραγμάτευση δεν μπορεί να είναι ποτέ φέτα. Είναι από κεφαλοτύρι και πάνω. Σκληρή. Πέφτουν σώματα, χύνεται αίμα. Στείλτε τα παιδιά σας να παίξουν έξω, να σας περιγράψω άγριες και αιματηρές διαπραγματεύσεις, να πάθετε πλάκα. Φύγανε; Εντάξει.
(Βρισκόμαστε σε πολυτελές ξενοδοχείο των Αθηνών. Σε μιά μεγάλη αίθουσα συνεδριάσεων ένα μεγάλο διαπραγματευτικό τραπέζι γεμάτο χαρτιά. Αλλά και κόκα κόλες και νερά και περιέ και ένα κινητό που ξέχασε ένας διαπραγματευόμενος, καθώς πήγαινε εκτάκτως στον καμπινέ. Οι διαπραγματευόμενοι βρίσκονται στο κηλικείο του ξενοδοχείου και διαπραγματεύονται τον μεζέ που θα συνοδεύσει το ουζάκι. Μιά μεγάλη πέτρα στο κέντρο του κηλικείου κοσμεί τον χώρο. Η σωστή διακόσμηση γιά μιά...σκληρή διαπραγμάτευση. Συνδεόμαστε με τους άπειρους κοριούς που έχουμε κρύψει σε διάφορα μέρη του δωματίου και απολαμβάνουμε διαπραγμάτευση).
ΔΝΤ: Πετσοκόψτε τους γεωργούς κατά 32,0234% (είναι απόλυτα σαφές και ακριβές το ΔΝΤ στις επιστημονικές του εμμονές) και βλέπουμε μετά.
Τσακαλώτος: Δεν γίνεται να τους πετσοκόψουμε κατά 15% και με το υπόλοιπο πετσοκόβουμε άλλους, μη βγούνε οι αγρότες με το τραχτέρ στην Εθνική και δεν μπορούν να κινηθούν προς Ειδομένη οι πρόσφυγες;
ΔΝΤ: Ντάξει, αλλά ποιούς άλλους;
Τσακαλώτος: Ξέρω γω, τους εφοπλιστές.
(Πέφτουν ξεροί στα γέλια. Μετά δέκα λεπτά σηκώνονται και σκουπίζουν τα δάκρυα από τα μάτια τους).
ΕΚΤ: Παλιό, αλλά καλό.
Τσακαλώτος: Ε, άμα δεν πούμε και κάνα ανέκδοτο, δεν υποφέρεται η σκληρή διαπραγμάτευση.
Κομισιόν: Τσακαλώτε, σοβαρέψου. Έλεγες γιά εναλλακτικό πετσοκόψιμο, περιμένουμε.
Τσακαλώτος: Να, αν κόβαμε 15% τους αγρότες και 5% τις συντάξεις, και 10% τα επιδόματα...
Ποιά επιδόματα, διακόπτει το ΔΝΤ.
Πολύ γέλιο.
Τσακαλώτος: Τότε να ανεβάζουμε τον ΦΠΑ, αφού δεν έχουμε να κόψουμε επιδόματα. Και κόβουμε 2,0230% τους μισθούς.
ΔΝΤ: Και τι γίνονται τα 0,0004% που περισσεύουν;
Τσακαλώτος: Αυτά τα κόβουμε από τους βουλευτές. Μη λέει ο λαός, οι πολιτικοί μόνο δεν πληρώνουν τα μέτρα.
Να το κάνω φαγητό, να το καταλάβουν όλοι.
Έχεις τον αρχιμάγειρα που δίνει διαταγές: Θα φκιάξουμε μουζακά. Τρία ταψά. Πάνε Τσακαλώτε και βούτα από τον μανάβη τρία κιλά μελιντζάνες και την ίδια ποσότης πατάτα. Πάρτα από τον μανάβη που έχει τα λιγότερα έσοδα και τις μεγαλύτερες ανάγκες. Τότε είναι πιό νόστιμα. Και πάνε μετά στον χασάπη και βάλτου χέρι να σου δώσει βερεσέ δύο κιλά κιμά.
Το τσιράκι του μάγειρα αρχίζει τα μα και μα. Να βουτήξω από τον μανάβη μόνο δυόμιση κιλά μελιντζάνες, μη τον ζορίσω τόσο και το μισό κιλό το αντικαθιστώ με μισό κιλό κρεμμύδια, που βουτάμε από τον γύφτο που περνάει με το φορτηγάκι, που είναι και αλανιάρικα;
ΔΝΤ: Και τις πατάτες;
Τσιράκι: Τις πατάτες, δύο κιλά, τις βουτάμε από το Λιντλ.
Κομισιόν; Δυό κιλά; Και από το Λιντλ; Είσαι τρελλός ρε;
Τσιρ...εεε Τσακαλώτος: Οκ, να τα βουτήξουμε από τον Βασιλόπουλο τότε. Και το ένα κιλό που περισσεύει, το βάζουμε στην μπεσαμέλ.
ΔΝΤ: Εντάξει, αλλά μόνο υπό την προϋπόθεση, να έχουμε κάνει προληπτικά τρία ταψά παστίτσιο, γιά την περίπτωση που δεν μας πετύχει ο μουζακάς...
Κάπως έτσι χύνεται...αίμα στις σκληρές διαπραγματεύσεις. Όποιος έχει δουλέψει σε κουζίνα, ξέρει.
Όχι, το πρωτογενές πλεόνασμα δεν έπαψε να μας απασχολεί. Κάθε άλλο μάλιστα. Εδώ, σε τούτη την δραματική καμπή αυτού του ποστ, επανέρχεται δριμύτερο στο προσκήνιο. Είπαμε, ο έξωθεν σωτήρ δεν το κάνει γιά ν΄αγιάσουν τ΄ αποθαμένα του. Ακούστε τώρα πως το πάει πλαγίως. Λέει, κόβουμε εδώ, κόβουμε εκεί, κόβουμε παραπέρα, μειώνουμε έξοδα, περικόπτουμε δαπάνες δηλαδή, που ακούγεται πιό ωραία, με τέτοιον τρόπο, που στο τέλος μας περισσεύουνε και τόσα τα εκατό. Ξέρω γω τρία. Που είναι και βαρβάτος αριθμός και τον γουστάρουν τόσο πολύ οι Έλληνες.
Ο Τσακαλώτος της υπόθεσης, ο Παπακωνσταντίνου ή όπως λέγεται ενίοτε το τσιράκι, καταπίνει αμάσητο το βατράχι, αλλά έχει την δυνατότητα να επηρεάσει τον τρόπο: Να το καταπιεί από το κεφάλι, από πίσω ή από τα πλάγια. Διαπραγμάτευση δηλαδή. Και άμα χρειαστεί να το καταπιεί από τα πλάγια, που έχει περισσότερο όγκο, ε τότε και γαμώ την σκληρή διαπραγμάτευση.
Τέλος πάντων, βγαίνει κάποτε το παλληκάρι της Ελστάτ και αρχίζει το ωσαννά: Πρωτογενές πλεόνασμα δύο κόμμα τόσα τοις εκατό! Πέφτουνε και τα σαπάκια των οργάνων αποπληροφόρησης του λαού και αρχίζουν το ράντισμα με χρυσόσκονη: Στον σωστό σωστικό δρόμο το έθνος! Ζπρώξστε λιγάκι ακόμα και φτάσαμε.
Αρχίζουν και οι ζήλιες! Σιγά το πρωτογενές πλεόνασμα, γελάει η αντιπολίτευση. Όταν σώναμε εμείς, είχαμε μεγαλύτερο. Ναι, αλλά το δικό μας είναι δεύτερη φορά αριστερό, άρα καλύτερο, κοντράρει το πτώμα του Σύριζα, ή ότι έμεινε από δαύτο τέλος πάντων.
Δεν λέμε, μιά χαρά πλεόνασμα είναι το πρωτογενές. Ξέρεις τι σημαίνει, να κάνεις δίαιτα και στο τέλος του μήνα να σου περισσεύουν εκατό ευρώ και να τα δίνεις σε μιά τράπεζα, στην οποία εσύ προσωπικά δεν χρωστάς ούτε λεπτό; Μεγαλείο φτιάξη...
Την άλλη βδομάδα στο αφιέρωμα "Εμείς ως μπλογκ κάνουμε το ενημερωτικό καθήκον μας, ο αναγνώστης μαθαίνει": Κόβουμε τα πάντα, αλλά το χρέος αυξάνεται. Μιά ιστορία από τα σπλάχνα των μαθηματικών γιά όλους όσους έχουν προβλήματα με τους λογαριασμούς.
